Geschiedenis van koffie in Costa Rica

De koffieproductie in Costa Rica begon aan het einde van de 18e eeuw in de centrale vallei. Daar waren de omstandigheden het beste voor koffieplantages. Arabica Coffee werd direct vanuit Ethiopië geïntroduceerd in het land.

In de 19e eeuw moedigde de Costa Ricaanse overheid het verbouwen van koffie sterk aan en in 1821, rond de tijd van de onafhankelijkheid, had Costa Rica al een sterke koffie export die er voor zorgde dat veel boeren een (veel) beter inkomen hadden dan jaren daarvoor. Vanaf 1829 was koffie een belangrijker product dan cacao, tabak en suiker.

In 1832 begon Costa Rica met de export van koffie naar Chili, vanwaar het opnieuw werd verpakt en verscheept naar Engeland. In 1843 werd er voor het eerst direct geëxporteerd naar het Verenigd Koninkrijk. De Britten raakten erg geïnteresseerd in Costa Rica, dus ze investeerden veel in de koffie industrie en waren tot de Tweede Wereldoorlog de belangrijkste afnemer van koffie uit Costa Rica.

Costa Rica transformeerde in een welvarend en modern land. De belangrijkste snelweg vanuit de centrale vallei naar de haven van Puntarenas en de aanleg van de spoorlijn naar de Atlantische kust droegen bij aan een enorme economische groei. Hoofdstad San José kreeg zelfs als een van de eerste steden ter wereld straatverlichting in 1884.

De 20e eeuw was een lastige periode, waarin de boeren op zoek gingen naar nieuwe gebieden om koffie te verbouwen en om de productie te vergroten. De vraag op de wereldmarkt werd steeds groter en daar moest aan voldaan worden. In 1930 sloeg de financiële crisis toe en daarom nam de Costa Ricaanse regering een aantal belangrijke besluiten die de huidige structuur van koffieproductie nog steeds sterk beïnvloeden:

Na de Tweede Wereldoorlog groeide de vraag naar koffie uit Costa Rica explosief, maar het land kon niet meer aan deze vraag voldoen. Daarom nam de regering een paar drastische beslissingen. Eerst werden de Arabica Typica en Bourbon vervangen door Arabica Caturra en Catuai. Dit zorgde voor een grotere gewasdichtheid, waardoor er drie keer zoveel koffieplanten konden worden verbouwd per hectare.  Ook werden er andere snoeimethoden toegepast en werd er gebruik gemaakt van schaduw (essentieel voor de Arabica plant!).

Costa Rica heeft zich de laatste jaren sterk onderscheiden in kwaliteit, in plaats van kwantiteit. Het land is klein, dus dat is een belangrijk verschil met andere koffieproducerende landen. Het is vastgelegd in de wet dat er alleen Arabica koffie verbouwd mag worden in Costa Rica. 

Zo garandeert de overheid dat de koffie in Costa Rica altijd een bepaalde kwaliteit heeft. De beste kwaliteit wordt uiteraard geëxporteerd, terwijl de Tico’s zelf de minste kwaliteit drinken. Het geld dat wordt verdiend met de export wordt proportioneel verdeeld over boeren, malers en exporteurs. Dit systeem is uniek in de wereld. Koffie uit Costa Rica is dus al vrij fair van zichzelf, maar wij willen daar graag een schepje bovenop doen, door het geld direct op de plek te laten komen waar het hoort; bij de koffieboer. Geen tussenhandel, maar gewoon direct zaken doen. 

Direct Trade is steeds meer in opkomst en krijgt ook in Costa Rica steeds meer voet aan de grond.

Costa Rica is een bijzonder koffieland, met verschillende regio’s met verschillende oogstseizoenen en verschillende hoogtes. Al deze andere microklimaatjes zorgen er voor dat de koffie uit Turrialba, waar onze koffie voor het grootste deel vandaan komt, heel anders smaakt dan koffie uit Tarrazu. Hoe dat komt? De grond en de hoogte spelen hierin een belangrijke rol, maar daar gaan we binnenkort verder op in!